وقوع سیل در انگشتجان تسوج
به گزارش دیار آذربایجان :، آقایان مسئول و فعالان رسانه ای در شهر مرند خودکشی بصورت واکنشی در برابر مسائل و مشکلات اجتماعی، اقتصادی، مشاهده می‌شود. و به صورت یک اعتراض مدنی و اعلام مرگ جامعه و ساختار و نهادهای آن درآمده است.
“زندگی” و “مرگ” دو واژه ساده و معمولی و روزمره‌اند، اما بشر از ابتدای تشکیل تمدن تا به امروز نتوانسته است فلسفه و چیستی این دو واژه ساده را کشف کند. با مفهوم اولی که “زندگی” می‌باشد، عادت کرده‌ایم و برایمان به صورت بازی روزمره و تکراری درآمده است اما با مفهوم دومی”مرگ”، ناآشنا هستیم و حتی نمی‌خواهیم آن را کشف کنیم و در موردش به تفکر بپردازیم و از آن فاصله می‌گیریم. به طوری که حتی فیلسوفان، انسان‌شناسان، جامعه‌شناسان و دانشمندان و… نتوانسته‌اند چیستی و فلسفه مفهوم “مرگ” را کشف کنند و به این سوال چند هزار ساله بشر پاسخ بدهند.
همان طور که می‌دانیم، یکی از انواع مرگ‌ها، “خودکشی” است به طوری که افراد آن را داوطلبانه انجام می‌دهند. در ابتدا، انسان‌ها خود را بخاطر خدایان و مقدسات جامعه قربانی می‌کردند (خود را می‌کشتند)، و حتی در قرون اخیر، فیلسوفان و دانشمندان و نویسنده‌ها و… به عنوان یک کنش معنادار و فلسفی اقدام به خودکشی می‌کردند و تا اینکه این پدیده برای افراد معمولی جامعه هم به صورت یک واکنش یا به بن بست رسیدن در مقابل مسائل شخصی، روانی، اقتصادی، اجتماعی همه‌گیر شد و می‌خواهند با تعیین مرگ خودشان خط بطلانی بر مسیر زندگی و مشکلات خود بکشند یا اقدام به خودکشی را به عنوان یک “نماد” یا “سنبل و نشانه” اعتراض‌آمیز نسبت به خانواده، جامعه و نهادها و ساختارهای آن نشان دهند. که متاسفانه در شهر ما این عمل بصورت واکنشی در برابر مسائل و مشکلات اجتماعی، اقتصادی، مشاهده می‌شود. و به صورت یک اعتراض مدنی و اعلام مرگ جامعه و ساختار و نهادهای آن درآمده است.
در شهر مرند هم در روزهای گذشته شاهد خودکشی‌های در طیف‌های مختلف سنی بودیم که از طریق گروههای تلگرامی به اطلاع مردم رسید حالا که تعداد خودکشی در عرض یکسال گذشته رشد داشته، اصحاب رسانه و فعالین اجتماعی حق دارند بپرسند چه نهاد و یا دستگاهی درباره خودکشی‌ها مسئول و پاسخگو هست و تاکنون آنها چه گام‌هایی دراین راه برداشته‌اند؟
برای مهارکردن این رخدادها و پدیده‌های نگران کننده تا کنون چه همایشها و سمینارهایی در شهر مرند برپاشده وچه پژوهشهایی از سوی پژوهشگران انجام گرفته است؟ و تاکنون چه برنامه‌هایی برای مهار وکاهش این رویدادها تدارک دیده شده است؟ و مقصر این رخدادادها و حوادث کیست؟
در عمل خودکشی یک همشهری همه ما مقصریم و در این فاجعه نقش داریم. شما مسوولان، که ساختار و نهادهای عظیمی بر بالاسر این مردمان و جامعه نهاده‌اید بیشتر از همه نقش دارید و مسوول هستید. تمام ساختارهای اجتماعی از قبیل: خانواده، آموزش و پرورش، صدا و سیما و سازمان‌های فرهنگی و اجتماعی، و همچین استانداری‌ها و فرمانداری‌ها و شهرداری‌ها و سازمان فرهنگ و ارشاد و به خصوص معاونت‌های اجتماعی و فرهنگی‌شان در برابر تک تک این خودکشی‌ها مسوول هستند.
شما معلمان، اساتید، روحانیون و پدر و مادرها، بازاری ها و همه…. مسوول هستید… من فعال رسانه‌ای هم مسوول هستم، من هم باید با قلمم بنویسم و دغدغه شهر و جامعه‌ام را داشته باشم. نباید در برابر این فجایع، بی‌تفاوت باشیم، ساکت باشیم، این فجایع و حوادث تلخ، محصول و نتیجه بی‌تدبیری‌های خودمان است. فاجعه را بیشتر از این ناگوارتر و فجیع‌تر نکنیم… “موج خودکشی” شروع شده و دامن افراد شهرمان را گرفته است. سکوت اختیار نکنیم …. بی تفاوت نباشیم….
گرچه این را به تجربه آموخته‌ایم و می‌دانیم که کسی سربرنمی‌آورد تا پاسخی بدهد و خود را پاسخگو بداند؛ چون می‌دانیم برای دوری جستن از دردسرو خود را به زحمت نینداختند از هرکس بپرسید یامی‌گوید: بله، لازم است کاری بشود. اما این کار به بودجه و اعتبار و مجوز قانونی نیاز دارد و الحمدالله مسئولین به فکر هستند و پیگیری می‌کنند و یا می‌گویند این گونه امور به ما مربوط نیست.
لیکن آنگاه که این پدیده ها رخ می‌نمایند هیچ نهاد و یا کسی خود را پاسخگو نمی‌داند و پژوهش و پی گرفتنی در کار نیست و اندکی پس از رویداد فراموشی و خموشی همیشگی.
و راه و روش همچنان بر مدار بی‌اعتنایی می‌چرخد و مردم هم خو گرفته‌اند که بدون طرح پرسشی در این گونه مراسم شرکت کنند و تسلیت بگویند و دلداری بدهند و نصیحت کنند و رسانه‌های تلگرامی مرند در پی سکوت خبری خبرنگاران و هفته‌نامه و سایت‌های خبری فقط به انتشار خبر خودکشی اکتفاء می‌نمایند و از ذکر دلائل خودکشی طفره می‌روند.
دیدگاهتان را بنویسید